Wiórkownik zębatka
Podczas wiórkowania przy pomocy zębatki, koło zębate, które ma być wiórkowane, jest obracane w przód i w tył za pomocą zębatki z ząbkowanymi zębami. Zębatka jest przesuwana w kierunku, który nie jest prostopadły do osi koła zębatego. Daje to efekt skrzyżowania osi, który sprawia, że wiórkowanie zębatką przebiega tak samo, jak wiórkowanie rotacyjne. Poprzeczny ruch zębatki powoduje nacinanie i wykańczanie obrabianego koła zębatego.
Wiórkowanie kół zębatych narzędziem zębatką nie nadaje się do wiórkowania dużych części. Zębatka musi być szersza niż szerokość czoła koła zębatego i musi mieć długość (i skok) większą niż jego obwód. Proces wiórkowania zębatką jest natomiast stosunkowo szybki, ale obecnie praktycznie niewykorzystywany.
Wiórkownik Krążek/Koło zębate
W procesie wiórkowania nie ma przekładni indeksującej. Małe części są napędzane przez wiórkownik, podczas gdy duże części napędzają narzędzie. Wiórkownik to zasadniczo precyzyjnie szlifowane koło z rowkami wykonane ze stali szybkotnącej lub proszkowej. Powodem, dla którego wiórkowanie może zapewnić bardzo wysoką dokładność, jest działanie uśredniające. Ma to tendencję do maskowania efektu wszelkich drobnych błędów indeksowania. Wiórkownik nie posiada takiego samego kąta pochylenia zębów jak obrabiane koło zębate. Wiórkowanie jest możliwe poprzez kątowe ustawienie osi współpracującego narzędzia oraz obrabianego koła zębatego. Wiórkowane mogą być zarówno koła zębate zewnętrzne jak i wewnętrzne. Ze względu na zbyt małą wysokość zęba i ewolwenty nie wiórkuje się wielowypustów o kącie przyporu 30 stopni. Przeważnie wiórkuje się koła zębatego o kącie przyporu 14,5 do 25 stopni. Dodatkowo wiórkowanie jest utrudnione w przypadku pinionów (małych kół zębatych) o liczbie zębów 10 i mniejszej oraz w kołach zębatych wewnętrznych o liczbie zębów mniejszej jak 40 (stwarza to problemy z odpowiednim kątem ustawienia narzędzia).